Piszę do Was świeżo po obejrzeniu najważniejszego filmu tego roku – i nie ma tu co dywagować, Blade Runner (Łowca Androidów 1982) stawiany jest na równi z 2001: Odyseja Kosmiczna Stanleya Kubricka, zatem jego kontynuacja to coś istotnego, nie tylko dla fanów kina science-fiction. Może to pierwsze zdanie wyszło nieco…
Od razu Was ostudzę – to jeszcze nie jest recenzja najnowszego filmu Ridleya Scotta. Do kina idę dopiero w niedzielę. Aby jednak być gotowym na film, postanowiłam obejrzeć pierwszą część, z 1982 roku. Oto moje wrażenia. Zadziwia mnie… Jak kilkadziesiąt (dokładnie 35 ) lat temu można było robić tak spójne…
Zapraszam w kolejnej odsłonie perfumowych portretów – dziś przedstawiam Wam bardzo ciekawą, niejednoznaczną postać i niełatwy zapach. I mam tu na myśli konkretnie Selinę Kyle ze znanego uniwersum Batmana. Dziką, niezależną, tajemniczą i nieco agresywną – przynajmniej w interpretacji Tima Burtona, która, tworząc film w 1992 roku, obsadził w tej…
A poza tym szalony, nieokiełznany, miejscami też piękny. No ale mówię o samym filmie, o jego warstwie wizualnej. Najlepiej wyrazi to fragment recenzji na filmwebie – „film pełen jest francuskiego barokowego szyku”. Prawdą jest, że wyobraźni Bessona mogłoby starczyć na 10 filmów. Jednak już drugi epitet obecny w tytule odnosi…
.. czyli recenzja najgorszej części Aliena, jaką widziałam. O czym myślisz, Ridelyu Scotcie? W jakiej odległej galaktyce absurdu powstały twoje pomysły na scenariusz? A może ktoś pod groźbą użycia broni zmusił cię do wyprodukowania takiego gniota? Ale zanim wyleję wiadro całkowicie zasłużonych pomyj na tego, świetnego skądinąd, reżysera, cofnijmy się…
Każdy z nas miał jakąś przygodę z Muminkami. To trochę tak jak z alkoholem. Nawet abstynent musiał po niego kiedyś sięgnąć, a przynajmniej powąchać korek. Jako dziecko, nie byłam wielką wielbicielką fińskich trolli. Nie zmienia to jednak faktu, że dobranocki z Muminkami należą do najlepiej przeze mnie zapamiętanych. Oraz że…
Na świeżo zapraszam do recenzji Strażników Galaktyki, których miałam przyjemność obejrzeć w piątek. Był to pierwszy w tym roku film, który był dokładnie taki, jak się spodziewałam. A spodziewałam się dobrej bezpretensjonalnej, ale nie głupiej rozrywki. Nawet się śmiałam! 5 razy! Mocną stroną pierwszej części były klasyczne utwory, i tutaj…
Czekanie na ten film było dla mnie procesem pełnym sprzecznych emocji. Od niepokoju, zniechęcenia, po nadzieję i ekscytację. Byłam z tych, którzy przekonali się do Johansson w roli Major i uznali zarzuty o „wybielaniu” serii za z dupy wzięte. Z drugiej strony, nie spodziewałam się niezwykłej intrygi po tym konkretnym…
